Projekt "Człowiek" cz.2

Dlaczego jesteśmy takim społeczeństwem, które szybciej się zaśmieje niż pomoże drugiej osobie? Dlaczego najpierw szukamy korzyści dla siebie w cudzych nieszczęściach zamiast podać pomocną dłoń?

Trzeba sobie pomagać!

  Niezależnie od tego, w jakim jesteśmy wieku, jakiej płci, pochodzenia lub orientacji, czy jesteśmy w pełni zdrowi, czy też nie… Nie powinniśmy ani zostawiać drugiej osoby w potrzebie, ani bać się prosić o pomoc.

  Pewna osoba powiedziała mi kiedyś, że proszenie o pomoc nie jest oznaką słabości. Prawdziwość tego stwierdzenia nie ulega wątpliwości. Wówczas jednak moje myślenie było zupełnie inne. Odsuwałam od siebie ludzi mówiąc “jest okay” gdy w rzeczywistości tak nie było. W efekcie takiego postępowania więcej czasu spędzałam w swoim pokoju aniżeli poza nim (nie uwzględniając szkoły) i przepłakałam niejeden wieczór. Dlaczego? Dlatego, że człowiek w pewnym momencie pęka.
Od tej samej osoby usłyszałam iż nie trzeba czekać aż będzie gorzej, by móc o tę pomoc się udać.

  Wydaje mi się, że większość osób w trudnych chwilach myśli “jeszcze nie jest tak źle żebym musiał/musiała zwracać się do kogoś o pomoc”, w ten sposób odwlekając prośbę o pomoc. Sama robiłam to nieustannie.
UWAGA SPOILER: to był błąd ;)


  Kojarzycie zdanie: “Inni mają gorzej”? Na pewno!
Jest ono prawdziwe, jak najbardziej. Zawsze znajdziemy kogoś kto ma gorzej od nas. “Szukajcie a znajdziecie.”
Jednakże, czy to znaczy, że mamy radzić sobie ze wszystkim sami, bo w porównaniu z kimśtam mamy o niebo lepiej? Nie! Należy pamiętać również o tym, iż dla wielu osób ten sam problem zajmuje inne miejsce na… nazwijmy to… skali problemów. Niejednokrotnie są to diametralne różnice.

  Każdy zasługuje na pomoc.
     Nigdy nie bójmy się po nią iść.
        Ofiarowujmy ją innym ludziom.


Człowieku, usiądź z drugim takim jak Ty.
Podajcie sobie dłonie.
Bądźmy dla siebie nawzajem naprawdę ludźmi.

Ukontentowana endorfina

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Wyzwanie, które naprawdę zmienia życie.

Ten  wpis jak najbardziej wpisuje się w temat bloga, nie mogłam go pominąć. ;)    Dziś opowiem o wyzwaniu, które trwało 100 dni i skończyło się dla mnie (pozytywnie rzecz jasna) w czwartek (1.11). Ten post poprzedzi Projekt #1 ze względu na niedawną datę ukończenia wyzwania. Chcę podzielić się z Wami moimi odczuciami zwiazanymi z wyzwaniem i jego przebiegiem w moim przypadku. Czym jest "100happydays challange"? "To nie jest konkurs szczęścia ani rywalizacja. Jeśli chcesz, żeby inni zazdrościli Ci Twoich zdjęć - przegrywasz nawet nie zaczynając." - To znajdziecie na stronie wyzwania. Polega ono na publikowaniu jednego zdjęcia dziennie, zrobionego podczas szczęśliwej chwili. Zdjęcia należy publikować codziennie na jednym z wymienionych portali społecznych (Facebook, Instagram, Twitter) lub, jeżeli chcecie uniknąć publiczności, wysyłać na myhappyday@100happydays.com Nic trudnego, prawda? :) Autorzy podają iż 71% osób, które podjęły wyzwanie, nie ukończyły go
Czytaj więcej

Projekt "Człowiek" cz.1

Obraz
Każdy z nas mógł/może doświadczyć wykluczenia z jakiejś grupy. Jak się czujemy gdy ktoś się od nas odwraca?   Jesteśmy źli, smutni, zmieszani, rozczarowani… w naszej głowie kotłują się tysiące myśli. To, co w danym momencie czujemy i dokąd zmierzają myśli zależy w dużej mierze od naszego podejścia. Przeważnie można rozróżnić:   Osoby, które wychodzą z założenia iż “co ma być to będzie” i uważają, że ludzie którzy się od nich odwrócili najwyraźniej nie byli odpowiednimi znajomymi;   Osoby, które uważają, że bez środowiska z którego zostali wykluczeni nie będą sobą, zgubią się, przez co zamykają się w czterech ścianach, w SOBIE i często myślą o tym co się stało. Nierzadko bywa tak, że te osoby się obwiniają. Mam nadzieję, że dostrzegacie kto będzie szczęśliwszy, szybciej “wróci do siebie”. Fot.: Liliana Augustyn   Dlaczego ludzie w ogóle to robią? Dlaczego przestają rozmawiać, zaczynają się unikać, drwią z drugiego człowieka…   Odpowiedzi na pytanie post
Czytaj więcej